WHITE PRIVILEGE

Witte privilege, of te wel white privilege.. Hoe kom ik erbij?

Nou dat is wellicht al een verhaaltje op zichzelf. Het begint namelijk al in Januari bij het maken van goede voornemens om precies te zijn. Net als elk ander persoon had ook ik een lijstje met dingen die ik "graag" anders zou willen zien in 2016 dan dat ik ze in 2015 deed. Dit is eigenlijk nogal logisch als je uit een (te lange) burn-out komt en na bijna 2 jaar binnen te hebben gezeten en met mijzelf bezig te zijn geweest. Ik had als voornemen dat ik dingen wil gaan doen die IK leuk vind. Opzich niet zo'n heel gek voornemen maar toch wel als je dieper gaat kijken. Ik kwam namelijk tot het besef dat ik te vaak dingen doe die ik opzich wel leuk vind maar tegelijkertijd niet geweldig vind en daardoor houd ik geen tijd over voor de dingen die ik echt graag zou willen doen. Althans zo leek het.

Als 2e voornemen had ik mijzelf voorgenomen dat ik meer nieuwe dingen zou gaan doen, dingen die ik hiervoor nog nooit gedaan had. Die 2 dingen kwamen uiteindelijk gisteren soort van samen in wit privilege. Op Facebook volg ik een hele leuke jonge dame die zich hard inzet voor zaken als vluchtelingen, gelijke behandeling etc en stiekem ben ik haar gaan volgen omdat ik vaak haar standpunten erg interessant vind. Zo zag ik op een dag op Facebook voorbij komen dat ze geinteresseerd was in het Mediacafe: White privilege.

Nou weet ik sinds het invullen van een persoonlijkheidstest (16 personalities) dat mijn persoonlijkheid gebasseerd is op het beginnen van discussies en het verdedigen van verschillende standpunten waarbij ik eigenlijk nooit stilgestaan had dat ik dit stiekem ook gewoon heel erg leuk vind om te doen. Om deze rede leek dit de ideale manier om eens iets nieuws te proberen en ook gelijk mee te doen aan een debat over een onderwerp waar ik me vaak afzijdig van houd, vaak de draak mee steek maar toch er middenin zit. Jou zou natuurlijk niet denken dat een blank ogende jongeman met de achternaam Kaas vaak last heeft van problemen (heb ik ook niet) maar met een Surinaams-Nederlandse achtergrond merk je toch gauw dat je voor de donkere gemeenschap als blank gezien word terwijl de blanke-Nederlandse gemeenschap je als donker ziet, met andere woorden hoor je nergens bij..

Dan nu over het debat! Want dat is uiteraard waar deze blog over zou gaan, toch vond ik het nodig om even wat achtergrond informatie te geven zodat sommige van de dingen die ik straks zal gaan zeggen wellicht duidelijk zijn.

Het debat ging dus over WHITE PRIVILEGE wat eigenlijk het volgende inhoud:

Het debat bestond uit 5 panelleden (waarvan er 1 uiteindelijk af moest zeggen door ziekte) en een moderator die de discussie zou moeten leiden. Hiernaast was er een publiek van zo'n 300-350 man waarbij ik nogal snel mijzelf op de gedachte betrapte: "Er zitten hier nog best wat blanke mensen". Ik denk dat in het publiek tegen mijn eigen verwachting in de verhouding blank-donker (sorry voor deze onmenselijke termen) 50-50 was. In het panel was de verhouding duidelijk anders, namelijk 4-1. (wederom als we kijken naar aan welke kant van de denkbeeldige lijn ze staan).

De moderator van het gesprek was Bahram Sadeghi en de uiteindelijk 4 panelleden waren de volgende:

Waar ik op hoopte voordat ik het debat in ging waren de volgende vragen:

• wat zijn mogelijke oplossingen voor dit probleem? 
• Hoe kunnen we dit probleem aanpakken? 
• Hoe kunnen we met dit probleem omgaan?

Helaas nam het debat vanaf de eerste seconde al een andere wending. De moderator van het debat was in zijn benadering van het onderwerp nogal biased wat inhoud dat je continue zag aan welke kant hij stond in het debat en daarop ook de vragen richtte en tevens het gesprek stuurde. Erg jammer vind ik want in mijn ogen hoort een moderator ten alle tijden vanuit een neutraal oogpunt de discussie te leiden en er voor zorg te dragen dat iedereen voldoende aan het woord is en voldoende zijn mening kan delen. 

Dit gebeurde helaas niet altijd.. mede door de richting waarop de moderator het gesprek continue stuurde. Omdat we maar 2 uur de tijd hadden om dit hele onderwerp door te spitten en het debat begon met de vraag "wat is white privilege?" waren we al zeker 30-45 minuten kwijt aan het bespreken van die vraag, een vraag die overigens in mijn ogen irrelevant is aangezien wij allemaal daar zitten omdat we of in aanraking zijn gekomen met het witte privilege of erover gehoord hebben. In elk geval is er bij de groep mensen die aanwezig was die avond de bewustwording er al dus waarom zouden we dan dit fenomeen nog moeten bespreken? (en dan ook vooral of het bestaat of niet..)

Doordat we dit onderwerp eerst aansneden bleef er hierna nog maar weinig tijd over voor het echte debat en dat merkte je de rest van de avond. Dat de verdeling niet helemaal goed was merkte je ook duidelijk in mijn ogen. Gertjan van Schoonhoven, de chef van de Elsevier was het enige "blanke" panellid en bij elk argument wat hij maakte werd hij onmiddelijk door 2,3 of zelfs 4 mensen aangevallen op zijn standpunt, of hetgeen wat hij net verteld had. Dit resulteerde in het feit dat Gert Jan eigenlijk de hele avond enkel bezig is geweest om keer op keer opnieuw 1 standpunt uit te leggen. 

Ik had graag meer "blanke" panel leden gezien puur omdat ik benieuwd ben hoe die ernaar kijken (want het zijn toch de mensen die voordelen van dit privilege ondervinden). Echter heb ik dit helaas de hele avond niet kunnen horen van Meneer Schoonhoven omdat hij hiervoor gewoonweg de ruimte niet kreeg. Zelf zal hij ook vast ergens tijdens het debat gedacht hebben: "waar ben ik aan begonnen". Je zag gewoon dat hij halverwege het debat eigenlijk al de moed om het gesprek aan te gaan verloren had, veelal omdat hij enkel 1 standpunt aan het verdedigen/uitleggen was wat niet eens zo'n heel interessant standpunt was over het aannemen van donkere mensen tov blanke mensen waarop hij zei dat hij op kwaliteiten aannam en nooit op huidskleur (foute move..). Ik had vanuit die gedachte te doen met hem, wat hij de rest van de avond ook zei, er werd vervolgens een soort van drie tegen een discussie die je uiteraard nooit kunt winnen maar het belangrijkste is dat hij vaak niet eens de kans kreeg zijn standpunt goed toe te lichten. 

Ook bij de andere panel leden gebeurde dit, keer op keer werd er terug gekomen op 1 statement die dat panellid gemaakt had (in dit geval vooral Izz Ad-in) en telkens moest hij het opnieuw gaan uitleggen wat er uiteindelijk voor zorgde dat we in deze discussie, in dit debat helemaal niet op de belangrijke vragen uitkwamen.

Het meest storende voor mij in elk geval was dat we met een publiek zaten waar echt hele intelligente mensen tussen zaten met hele goede vragen, standpunten en opmerkingen maar dat we door tijdgebrek en door de hevige discussies tussen panelleden eigenlijk niet aan toe kwamen. Tegen het einde van het debat verwoorde een van de mensen in het publiek het eigenlijk het allerbest toen haar een microfoon voor gehouden werd: "Bedankt dat wij ook eens aan het woord mogen". 

Wat een leuk en zeer interessant debat was (want dat was het echt wel hoor!) had nog veel beter kunnen zijn als het (in mijn ogen) beter geleid werd. We hadden 4 fantastische panelleden met elk hun eigen standpunten en ervaringen in de samenleving met white privilege en een publiek wat met gerichte en goede vragen kwam en toch bleven we te veel hangen in de fase waarin we het probleem (de witte privilege) proberen aan te wijzen. Jammer..

Wat ik wel echt MOET zeggen is dat ik er sinds gisteren wel een soort van held bij heb! Mounir Samuel. Een NEDERLANDER met Egyptische 2e nationaliteit (zeg ik het zo goed Mounir? ;)) die Christelijk van geloof is. Daarnaast is hij geboren als vrouw en gaat nu door het leven als man. Hij gaf het zelf al aan maar als je groepen mensen hebt die onderdrukt worden dan valt hij in alle groepen, TEGELIJK. Hoe hij vecht voor zijn idealen, zich niks aantrekt van wat mensen denken over hem en over het algemeen gewoon in het leven staat (want ik kan me alleen maar voorstellen hoeveel discriminatie op verschillende gronden hij meemaakt) is bewonderingswaardig en dapper te noemen. Voor mij persoonlijk was het 2 uur kunnen meemaken wat zijn standpunten waren, hoe hij dacht over dingen het hoogtepunt van de avond. Zo zie je maar weer dat hoe erg de "wereld", "de maatschappij" tegen je is uiteindelijk jij degene bent die maakt van je leven wat je ervan wilt maken en again, ik kan me enkel voorstellen hoe moeilijk dat zal zijn geweest! Diep maar dan ook diep respect!

Als laatste kanttekening wil ik toch zeggen dat je waarschijnlijk denkt, wat een negativeling.. wat loopt hij te zeiken. Uiteindelijk was het een hele leerzame en gezellige avond (vooral ook het gesprek wat ik gevoerd heb met de heer naast mij!) waar in mijn ogen nog veel meer in had gezeten wat er helaas door mindere moderatie in mijn ogen niet altijd uit is gekomen. Natuurlijk is het ook gewoon heel moeilijk om binnen 2 uur zo'n beladen en groot onderwerp helemaal door te spitten maar dat is dan weer voer voor later voor de organisatie. 

In elk geval heb ik een hele leuke avond gehad en ook de discussie nadat de avond afgelopen was, was zeker de moeite waard!